Bonusowe praktyki i sceptycyzm lekarzy, czyli pierwszy dzień z powrotem na chirurgii.

Zaczęłam dzisiaj mój bonusowy tydzień praktyk albo wolontariatu na chirurgii, jak zwał tak zwał. Ponieważ najwcześniejszym pociągiem mogę dojechać do szpitala dopiero na 7:40, to dotarłam spóźniona na poranny obchód. Szybko narzuciłam na siebie fartuch, ubrałam moje oddziałowe buty, zostawiłam torebkę na stanowisku pielęgniarek i poleciałam dołączyć do wycieczki, która gęsiego wchodziła właśnie do sali numer dwa. Nie wiem jak to wygląda w innych szpitalach, ale tutaj obchód to świętość. Na przodzie maszeruje ordynator, za nim pozostali specjaliści i rezydenci, którzy danego dnia są w pracy, pielęgniarka opatrunkowa, druga pielęgniarka, no i tymczasowo także ja. Nim obchód dobiegł końca, już był telefon od oddziałowej z bloku, że gdzie są wszyscy lekarze i, że przecież o 7:30 mieli zaczynać pierwszą operację. Szef oddelegował młodą rezydentkę, która miała być głównym operatorem, oraz mnie, żebym sobie popatrzyła, a sam dołączył zaraz po zakończonym obchodzie. Pierwszym zabiegiem była planowa cholecystektomia, która przebiegła bez większych komplikacji. Ponieważ operowała rezydentka, Szef kontrolował, rzucał radami i poleceniami, co było bardzo pomocne także dla mnie, choć akurat cholecyst naoglądałam się już niemało, więc wiedziałam co i jak :)
Po niecałej godzinie było po wszystkim, a ja zostałam odesłana na drugą salę, z poleceniem umycia się do asysty przy usuwaniu przepukliny pachwinowej. Kolejna nowa operacja do mojej kolekcji :D Przez 6h, które spędziłam nieopuszczając bloku, udało mi się obejrzeć różnorodne zabiegi.

Załapałam się na usuwanie żylaków (ten zabieg jest taki prosty, a zarazem taki, nie wiem jak to dokładnie określić, ale wydłubywanie tych kawałków żył i ich wyszarpywanie wygląda na satysfakcjonujące zajęcie :P), histeroskopię i restabilizację kości ramiennej. Ostatni zabieg był podwójnie ciekawy, bo pacjentka była po przebytym raku krtani, przez co zamiast narkozy i tradycyjnej intubacji, była ona znieczulana poprzez splot ramienny, podobno jest to dość rzadko wykonywana procedura. Dzień zdecydowanie można zaliczyć do udanych :)
O co więc chodzi z tytułem wpisu? To tylko taka moja mała dygresja, wywołana komentarzami, czy raczej sposobem wypowiedzi pewnych lekarzy, nie tylko z dzisiaj, ale także przy okazji innych moich pobytów na chirurgii, w różnych szpitalach. 

W ubiegłym roku, podczas praktyk pielęgniarskich na oddziale chirurgicznym, na pytanie "Nad jaką specjalizacją myślisz?" odpowiadałam, że nie wiem i, że najprawdopodobniej wybiorę coś zabiegowego, ale mam jeszcze dużo czasu na decyzję. Była to odpowiedź zachowawcza, ale po prostu zdawałam sobie sprawę jaka byłaby reakcja, gdybym stanowczo odpowiadała, że chcę być chirurgiem, będąc dopiero po pierwszym roku studiów. Poza tym, faktycznie nie miałam wtedy za bardzo podstaw żeby mówić o tym z pełnym przekonaniem. W tym roku moje podejście trochę się zmieniło. Sumując praktyki wakacyjne, dodatkowe wizyty w szpitalu i dyżury w ramach Koła Chirurgicznego, spokojnie mogę powiedzieć, że "na chirurgii" spędziłam już 1,5 miesiąca. 

Nie jest to jakaś ogromna ilość czasu, ale zupełnie wystarczającą, żeby poznać realia funkcjonowania oddziału i bloku operacyjnego. Dodatkowo, poza własnymi obserwacjami, czytałam niejedną relację z życia chirurgów, zarówno tych mieszkających w Polsce, jak i za granicą. Dlatego też w tym roku, na pytanie "Nad jaką specjalizacją myślisz?", odpowiadam po prostu "Chcę być chirurgiem.".
No i tu dochodzimy do sceptycznego podejścia lekarzy. Pielęgniarki, instrumentariuszki, znajomi, rodzina, mówiłam o tym już wielu osobom i nikt nigdy nie kwestionował i nie podminowywał moich planów, ale wystarczy, że rozmawiam z lekarzem, to od razu muszę wysłuchać komentarzy w stylu: "Dziewczyno, nie marnuj sobie życia, wybierz coś innego.", "Nie warto, lepiej zostań dermatologiem.", ewentualnie "Jak już musisz to tylko mikrochirurgia i to gdzieś za granicą." albo jeszcze najprostsze - "Przejdzie ci.".
Ja rozumiem, że polskie realia są jakie są, niełatwe, zniechęcające, a chirurgia [na całym świecie] jest specjalizacją trudną i niewdzięczną, że nie idzie w parze z zakładaniem rodziny, że jest wymagająca nie tylko umysłowo, ale przede wszystkim fizycznie, bo wielogodzinne operacje, dyżury, często nienormowany czas pracy. W dodatku w Polsce, jak to w Polsce, niedobory personelu, sprzętu, nie jest łatwo. Nie wiem jak to jest w przypadku innych studentów, deklarujących chęć zostania w przyszłości zabiegowcami, ale ja naprawdę zainteresowałam się wcześniej tematem i choć do końca studiów jeszcze daleko, a zajęcia z chirurgii dopiero przede mną, to nie znaczy, że nie wiem o czym mówię. Może trafię jeszcze na specjalizację, która zainteresuje mnie bardziej niż chirurgia, ale jest to bardzo mało prawdopodobne. Nie upieram się nad chirurgią ogólną, choć pewnie to na niej się skończy, ale dyscypliny niezabiegowe po prostu odpadają.

Byłoby miło, choć raz na jakiś czas, usłyszeć coś pozytywnego o chirurgii. Zdaję sobie sprawę, że bycie chirurgiem to nie tylko ekscytujące zabiegi, ale też masa papierów do wypełnienia (jak w każdej specjalizacji), trudni pacjenci (jak w każdej specjalizacji), jeszcze trudniejsze rodziny pacjentów (jak w każdej specjalizacji) i nierzadko monotonia (JAK W KAŻDEJ SPECJALIZACJI!). Do tego, taka już mentalność polskiego społeczeństwa, że zamiast widzieć pozytywy, zawsze znajdzie się 1000 powodów do narzekań. Planuję w przyszłości wyjechać za granicę, jestem ostatnią osobą, którą trzeba do tego namawiać, nie potrzebuję także zachęt, ani nawet aprobaty, żeby realizować swoje postanowienia, ale mimo tego, chętnie posłuchałabym dla odmiany zabiegowca z pasją, który lubi to co robi. Jak na razie udało mi się poznać tylko jednego, ortopedę, cała reszta, choć często bardzo sympatyczna, to pozytywnym podejściem do swojej pracy niestety nie grzeszy...